Ontmoeting met een ander: Kleuterlijf

 ‘Je zult ergens moeten beginnen om het verleden een plaats te geven.’ ~ Ruben van Gogh

Ik voel de wind glijden langs mijn oor. Alsof ook zij gehoord wilt worden. Met dromerige ogen volg ik hoe ze zachtjes wat blaadjes van de straat aanraakt, een richting geeft en zij op hun beurt weer speels door de lucht dwarrelen. Ik geniet, word er vrolijk van en vraag me af hoe ik als kleuter zou reageren op de opvliegende blaadjes. Het lukt me alleen niet. 

Een eerste ontmoeting

Vorige keer schreef ik over mijn bezoek aan de vogelenbuurt, over liefelijke jongens die bloemetjes kochten voor hun moeder en over mijn onzekere zoektocht naar een manier waarop ik iets kan betekenen voor een ander. Vandaag wil ik hiermee verder gaan. Ik heb namelijk iemand ontmoet. Iemand die mij ietsje meer deed geloven in de betekenis van deze woorden oftewel in een deel van mezelf. Sterker nog. Zij droeg mij mee voor even, zoals ik (tijdens het avontuur van het vorige artikel) iemand dragen wilde en daar, lieve lezer, ben ik heel dankbaar om.

Ik zie hoe de wind maar blaadjes blijft optillen. Onophoudelijk. Alsof ze wil zeggen dat ook ik in beweging mag komen. Dat ik niet mag vergeten hoe gezond ik ben en mijn lijf niet zoveel verschilt met dat van een kleuter. Dat ook ik de blaadjes van de straat zachtjes aanraken kan, een richting kan geven en kan kijken hoe zij op hun beurt weer speels door de lucht dwarrelen. 

Ik bel haar een dag van te voren op om af te spreken wat we eigenlijk precies gaan doen. Ze neemt de telefoon op en ik wordt meteen beïnvloed door haar enthousiasme. Ze heeft namelijk een idee waarover we kunnen gaan schrijven. ‘De letters van Utrecht!’ klinkt er vrolijk door de telefoon. Ze vertelt me enorm bevlogen over het oneindige gedicht, dat blijkbaar oneindig elke zaterdag om 13:00 langer wordt. Een steenhouwer legt dan de volgende letter. Dit gebeurt al ongeveer 10 jaar. ‘Ongelofelijk, wat leip.’’ denk ik.  

Zonder dat ik ergens naar vraag, vertelt ze me ook dat ze sinds kort zich had aangemeld bij een koor genaamt Singing Instrument, nodigt me ook uit om ook mee te doen, vertelt dat ze een plek zoekt in Utrecht om te wonen en eindigd het 5 minuten gesprek met; ‘dag lieverd’ terwijl ik haar niet ken of in levende lijve ontmoet. Zo ongelooflijk lief, klinkt ze. 

Je zult ergens moeten beginnen...

Die zaterdag sta ik om 13:00 uur stipt, uitgeput van alle indrukken van de week, te leunen tegen de muur en zie twee mannen met een karretje aan komen lopen. Ik spreek met hen en kom erachter dat de initiatiefnemer Ruben van Gogh de eerste woorden van het oneindig gedicht schreef: ‘Je zult ergens moeten beginnen om het verleden een plaats te geven.’ Woorden die me meteen kracht geven. Dit alles dankzij Kinga. Die ik nog steeds niet heb ontmoet. De steenhouwer begint met het hakken in een steen en ik zie dat het de letter L wordt. Een vrouw geeft haar nietsvermoedende man die letter cadeau. Dat kan blijkbaar. 

Ik ga rechtop staan en zie twee vrouwen vrolijk naar mij toe bewegen. Lieflijk schudden we elkaars handen. Eerst de handen van Kinga en dan die van Wilma de Buck die onderweg toevallig Kinga was tegengekomen. Wilma is één van de initiatiefnemers van de Wijkwijzer. We bespreken met elkaar waar de wijkwijzer voor staat en Wilma vertelt met passie ronduit over de verschillende prachtige projecten waarbij ze betrokken is. We komen samen tot het idee om een rubriek te starten over krachtige vrouwen in Witte vrouwen. We bespreken wie we dan zouden interviewen en Wilma moest meteen al denken aan één van haar buurvrouwen. Doordat de tijd voorbij vliegt nemen we afscheid en volgen we onze weg weer terug naar onze eigen levens. Ik spreek met Kinga af om de daaropvolgende zaterdag elkaar te spreken over het artikel voor op dit platform. 

Elkaar eerst goed leren kennen

De week erna word ik afgezet bij Theater ZIMIHC Theater Stefanus in Overvecht. Ik voel me moe. Mijn liefdesleven vraagt me om te openen, mijn studie om flexibiliteit, mijn geld raakt op en mijn tijd is schaars. Ik adem diep in en weer uit en loop richting de deuren van het theater. Door de glazen deuren heen zie ik haar daar zitten. Kinga. Ze is in gesprek met een ander. Precies zoals ik haar tot nu toe ken. Nietsvermoedend vrolijk komt ze naar de deur gewandeld. Ze opent deze en ik merk hoe bijzonder ik het eigenlijk vindt haar te ontmoeten in deze context. Hoe een plek en een mens buiten mijn bekende terreinen me ineens vrijer doet ademen en me doet denken aan dat kleuter lijf. We geven elkaar een kroel. Zij geeft me een beker met warm water, gaat naar het toilet en laat me achter met de keuze welke thee ik in het warme water wil proppen. 

Ik wil iets doen en voel me gehaast. Ik kom daar namelijk om te beginnen aan het artikel voor dit platform over krachtige vrouwen in Witte vrouwen en wil gewoon beginnen. Ik weet alleen niet waar. Kinga is rustiger dan ik en vraagt me hoe het gaat. We komen erachter dat we elkaar eigenlijk eerst goed willen leren kennen voordat we creatief bezig zouden gaan.  Ze kijkt me met warme ogen aan en complimenteert me om de drie minuten. Ik word rustiger, verlies mijn haast en behoefte naar prestatie. Zo lief. Ik merk dat ik de laatste tijd weer te gehaast door het leven ga en te vol zit om echt mensen te ontmoeten om me heen. Kinga liet me even zien dat het waardevol is om de tijd daarvoor te nemen. Dankbaar.

Helen door ontmoeting met de ander: Kleuterlijf

Ze vertelt over haar relatie met haar moeder, vader en zoon. Haar onveilige jeugd, haar relaties met mannen en haar hoop op een nieuwe gelijkwaardige geliefde. Hoe dichtbij ze daar al is geweest en wat voor zware weg ze al heeft afgelegd tot de persoon die ze nu is. Ze vertelt hoe veilig en welkom ze zich voelt in Nederland. Dat ze geniet van gedichten schrijven, zingen, dansen en delen. Dat ze heelt door te ontmoeten en ze wilt wonen in Wittevrouwen. Sterker nog; ze voelt al dat ze daar woont en laat me haar gedicht lezen over Wittevrouwen .  

We verplaatsen ons naar buiten en hebben ineens het idee om in het hier en nu iets te schrijven over onze ontmoeting en dat daar dit artikel dan over zou gaan. Zodat jullie, lezers van de wijkwijzer, kennis maken met Kinga door mijn ogen. Ze geeft me een oranje pen. Oranje is de kleur van creativiteit, zegt ze. Koningsblauw is haar lievelingskleur. Ze zegt; Schrijf maar wat op! Je kan het! en gaat opnieuw naar het toilet. Ik zoek een plekje in de zon en begin met pennen: 

De wind, die de blaadjes maar blijft optillen, wil ik vergelijken met het ontmoeten van een medevrijwilligster genaamd Kinga Ambrus. De vrouw die ik aan je wilde voorstellen. Zij is namelijk als de wind die mij in beweging bracht. Ik bedoel mede dankzij haar, volg ik nu hoe mijn vingers zachtjes wat letters aanraken, richting krijgen en zij op hun beurt weer speels door de lucht dwarrelen. Alsof ik toch nog leef in een kleuterlijf. 

Uitnodiging tot persoonlijk voorstellen

Ik vraag Kinga of ze misschien een gedicht wilt schrijven waarin ze zichzelf voorstelt. Ze barst in tranen uit en vertelt dat ze eigenlijk altijd bezig met een ander en eigenlijk nog nooit een gedicht over zichzelf geschreven had. Dankjewel dat je dat vraagt; zegt ze. We geven elkaar een knuffel en praten nog lang na. Een tijdje later stuurt ze me haar onderstaande gedicht. 

Onderweg

Het is één uur
woensdagmorgen
en ik word er
bijna gek,

ben al maanden
aan het zoeken
in mijn stadsie
naar een plek.

Ik lig wakker
weer te dromen
nog in Huizen
op een bed,

want mijn ziel woont
al in Utrecht
en mijn lijf is
onderweg.

Nieuwe rubriek: Ontmoeting met de ander.

Na deze ontmoeting met Kinga ben ik dankbaar voor de persoon die ik heb mogen leren kennen door simpelweg elkaar te ontmoeten. Ik kijk uit naar onze verdere samenwerking en vind ik het heel erg leuk om aan te kondigen dat wij gaan beginnen met een nieuwe rubriek: 

Een nieuwe rubriek waarbij we elke twee weken in gesprek gaan met een buurtbewoner die in het zonnetje gezet mag worden. Dus mocht je nu aan iemand denken? Neem dan gerust contact op en vertel ons waarom deze buurtbewoner in het zonnetje gezet mag worden! We zijn benieuwd en hebben er ongelooflijk veel zin in! Liefs, Kinga en Gijs