Het Wijkraad Festival: sport, spel, dans, toneel en creativiteit inéén

De Kinderraad van Utrecht Noordoost organiseert vandaag het Wijkraad Festival. Hier kan jong en oud langskomen om spelletjes te spelen, leuke activiteiten te doen en vooral van de gezelligheid te proeven.

Als ware horecatijgers staan Julia en Roos achter de bar. In hun vrolijk gebloemde shirtjes serveren de elfjarige meiden koffie, zien ze erop toe dat bezoekers maar twee lekkernijen nemen en vertellen ze hen wat de opties zijn. Ze hebben hun handen vol aan de basisschoolklassen die deze woensdag het Wijkraad Festival bezoeken in buurtcentrum De Leeuw.

Activiteiten

Voor de bezoekers is er genoeg te doen. Binnen staat een knutseltafel, waar kinderen hun eigen tegeltje kunnen versieren. De tafel staat helemaal vol met flessen verf, potjes water met kwasten, kralen en glitters. Kortom: alles wat een kind kan wensen om de creativiteit in de vrije loop te laten. De verzameling spelletjes op de tafel ernaast wordt nauwelijks aangeraakt. Dat was wel te verwachten, aangezien de zon iedereen vrijwel direct naar buiten lokt. Ook buiten is gelukkig genoeg te doen, zo wordt het plein bijvoorbeeld gebruikt voor danslessen.

Uit de grote box is steeds weer hetzelfde nummer te horen, waarop de instructrices soepel de danspasjes laten zien. Eerst hoeven de dansers alleen nog hun armen te kruisen, dat is makkelijk. Al snel worden de pasjes wat complexer en pakt een van de instructrices de microfoon erbij: ‘Kijk goed wat ik nu doe jongens, en doe me daarna na.’ Ze schuift haar linkervoet opzij, en sluit daarbij aan met haar rechtervoet. Daarna herhaalt ze dit andersom. ‘Zo moet het: slideeee naar links en slideeee naar rechts!’

Verderop, op een ander plein, zijn nog meer buitenspelletjes: voetbal, basketbal, hockey; alles is mogelijk. Voor de avonturiers is er echter een derde, spannendere optie: een speurtocht. ‘Het is echt een leuke speurtocht, iedereen moet meegaan!’ Anna is de gids die groepjes begeleidt: een grote verantwoordelijkheid.

Binnen vult ze haar grote, roze rugzak met alle benodigdheden. Nadat een pak Bastogne koeken en haar waterfles in de tas verdwijnen, ritst ze hem dicht en steekt ze haar armen door de lussen. Ze neemt een aantal afvalknijpers in de ene hand, een beker vol met zaadjes in de andere: ‘Die gaan we planten, de speurtocht gaat namelijk over natuur. Daarom ruimen we onderweg ook afval op.’ Als ze alles heeft loopt ze zelfverzekerd naar buiten; daar wacht een nieuwe groep op de gids.

Kinderen de baas

Normaal gesproken is het hier rustig op woensdagochtend, maar vandaag is alles anders. Daar zorgen de leden van de Kinderraad wel voor. Van 11 tot 14 hebben zij, als organisatoren van het festival, hier de touwtjes in handen. Het handjevol (volwassen) vrijwilligers dat aanwezig is praat vooral met de ouders en leraren die met de kinderen meekomen, maar hoeven zich verder over weinig druk te maken. De kinderen zijn af en toe wel druk in de weer: ze begeleiden de activiteiten, geven een theatervoorstelling en staan achter de bar.

De groepen bezoekers wisselen elkaar af. Zonder uitzondering komt iedere nieuwe groep met veel kabaal als een vloedgolf binnen. Vooral de kinderen achter de bar hebben het tijdens deze pieken zwaar. Als mieren drommen de bezoeker om de zoete en hartige hapjes heen. De limonade vloeit rijkelijk en iedereen wil wat lekkers. ‘Ik zweer dat ik er nog maar één heb gehad!’, zegt een jongen die al een tijdje precies in het midden aan de bar staat en net zijn, volgens hem, eerste stukje boterkoek pakt.

Alle lekkernijen die worden aangeboden zijn door de leden van de kinderraad meegenomen en, wellicht met wat ouderlijke betrokkenheid, zelfgemaakt. Nadat iedereen twee snacks naar keuze heeft bemachtigd gaan ze naar een van de activiteiten. Plots staat er een jongentje onderaan de trap naar boven: ‘Het toneelstuk begint over een paar minuten, dit is jullie laatste kans!’

Toneelstuk

De geïnteresseerden volgen hem naar boven, door een gang die leidt naar een soort groot lokaal met een podium. Een groot deel van de stoeltjes is al bezet, en de mensen wachten geduldig af wat zal komen.

Zes jongens betreden het podium. ‘We hebben vandaag verschillende onderwerpen voor jullie, het eerste onderwerp is het EK!’ Een aantal mensen in het publiek reageert enthousiast, het zachte geklap verstomt al snel wanneer de woordvoerder van het gezelschap zijn tekst vervolgt: ‘Er is gisteren namelijk iets gebeurt op dat EK, er is iets gebeurt met Mbappé!’

De jongens springen weg en tegelijk begint plots The Eye Of The Tiger van Survivor te spelen. Een witte banner wordt omhoog geheven, dramatisch heen en weer schuddend om de spanning te verhogen. Dan zakt de banner weer, en rijst daarachter iemand omhoog: Mbappé!

De jongen met de microfoon vertelt, nog steeds met de energieke en heldhaftige muziek op de achtergrond, wat we zien: ‘Er was een corner. Daar is Mbappé, dicht bij het doel. En daar komt de bal!’ De Mbappé op het podium rent in slow motion. De bal komt langzaam op hem af (de handen die de bal dragen ziet het publiek natuurlijk niet).

De muziek zwelt aan: iedereen weet wat hem te wachten staat. ‘Mbappé probeert de bal te koppen, en dan BOEM!’ De acteur valt op het podium, hij ligt op zijn rug en krampt ineen van de pijn. De figuranten snellen naar hem toe en gaan om hem heen zitten. Ze zijn bezorgd. Dan haalt eentje een feloranje object tevoorschijn: een shirt, dat bij Mbappé’s neus wordt gedrapeerd. ‘Er komt veel bloed van zijn gezicht. Oh nee! Zijn neus! Hij is gebroken!’ Het publiek houdt het niet meer. Sinds de eerste tonen van Eye Of The Tiger wordt er in de zaal gegniffeld, maar nu barsten alle aanschouwers in lachen uit.

Plezier

Na dit culturele hoogstandje is het weer tijd voor een nieuwe groep. Een nieuwe groep kinderen die vermaakt moeten worden. Gelukkig is dit voor de leden van de Kinderraad geen enkel probleem: die gaan gewoon door met hun taken en werken samen om het festival draaiende te houden. Kijkend naar hun vrolijke gezichten en actieve houding lijkt het bijna alsof zij zelf het meeste plezier hebben vandaag!