Wandelclubjes
Er zijn er veel in de wijk, heb ik me laten vertellen: initiatieven om met een stel mensen regelmatig een wandeling maken. Een van die clubjes is geïnitieerd door Joke, die ik van de Derde Helft ken en zo is de bal weer rond. Of ik een keer mee mocht wandelen om er een stukje over te schrijven? Dat mocht zeker.
En zo trad ik op een woensdagmorgen aan bij het Wevehuis, het startpunt van hun wekelijkse wandeling. Joke was er zelf niet bij dit keer, maar ik herkende nog een andere Dynamic tennister van de Derde Helft. En daar gingen we, de paden op, de lanen in … op weg naar de plas van de Voorvechtse Polder.
Ik was nog maar kort geleden hersteld van corona. Hoewel ik er niet echt ziek van ben geweest, meer wat verkouden, had ik al eerder gemerkt dat mijn conditie nog niet bepaald top was. En de dames stapten stevig door, een stuk steviger dan ik normaal al aan kan, laat staan nu. Al snel schreeuwde ik ‘dames, niet zo snel!’ en ze vertraagden hun pas wat, maar het bleek toch nog te veel voor mij. Vlak voordat we bij de plas waren gaf ik het op. Ik vergewiste me ervan dat ze dezelfde route terug zouden nemen en ging op een bankje in de zon zitten, met een royaal uitzicht op meerkoeten, eenden en de tennisbanen van Iduna. Er viel dus best wat te kijken terwijl ik op hun terugkomst wachtte. Maar er stond ook een flinke wind, die het aangenaam verpozen iets minder aangenaam maakte. Na een half uur vroeg ik me af waar ze toch bleven: met dit tempo hadden ze de plas al twee keer kunnen rondlopen, leek mij! En toen bekroop mij een vervelende gedachte: ze zouden toch niet tóch een andere weg terug hebben genomen?
Een half uur wachten is genoeg, besloot ik kordaat en liep – in mijn eigen kwakkeltempo – terug naar mijn fiets. Ik fietste dezelfde weg terug en ‘daar is ze!’ kwam mij uit 5 kelen tegemoet.
Ze hadden het lege bankje gezien en dachten dat ik misschien maar op het terras van Hercules was gaan zitten. En dat halve uur – ze waren nog overgestoken naar Bloeyendael en hadden hun wandeling dus wat uitgebreid. Het plan was dit keer een uur geweest, maar normaal lopen ze toch wel anderhalf uur ofzo.
Omdat ik echt bekaf was, ging ik maar niet mee koffiedrinken; dat doen ze na zo’n wandeling altijd bij een van hen. En ja, ze waren het met me eens dat het toch niet zo’n goed idee van me was geweest om nu mee te willen lopen. Ik was er duidelijk nog niet aan toe!
Het was voor mij dus niet zo’n succes, maar al met al leverde het toch ook best een mooi verhaal op!
Petje af voor deze wandel initiatieven. Ze zijn niet alleen heel gezond, maar ook gezellig. Een mooie manier om samen met mensen uit je buurt iets te doen!
